Kurka wodna....kurczę pieczone...albo jeszcze jakieś inne kurcze...jak komu wygodnie.....A dlaczego tak "kurczakuję"? A bo się troszkę zdenerwowałam....Ja ogólnie jestem człowiek spokojny, ale kiedy ktoś mówi do mnie trybem rozkazującym to działa to na mnie jak czerwona płachta na el toro! Potrafię z pokorą przyjąć każdą krytykę (pod warunkiem, że jest konstruktywna)...Cenię sobie uwagi, że można byłoby coś poprawić, albo inaczej wykadrować itp.....tylko o ile są to sprawy techniczne to ok...ale jeżeli ktoś z mojego zdjęcia chce zrobić swoje, bo ktoś widziałby to inaczej - to szlag mnie jasny trafia! O przepraszam...trochę mnie poniosło...

Każdy ma prawo widzieć pewne rzeczy inaczej, gdyby wszyscy fotografowali tak samo...to jaki sens miałaby pasja fotografowania??? Moim zdaniem zdjęcia są pewną wizytówką fotografa ( - amatora w moim wypadku)...Każdy ma prawo tworzyć minimalistyczne fotografie, ale każdy ma też prawo "zakrzaczorować" swoją wizję postrzegania momentów....bo dla mnie ważne są najdrobniejsze rzeczy, które na emeryturze i przy nie daj Boże Alzheimerze - pomogą mi sobie przypomnieć niesamowite, cudownie spędzone chwile.....chyba potrzebuję urlopu...

No niestety....jestem chora...Chorobę wykryłam sama - lekarz nie był potrzebny, aby postawić diagnozę...Udawałam, że nie widzę symptomów choroby...oszukiwałam samą siebie. Teraz już prawda do mnie dotarła...jestem chora na: nieuleczalny brak czasu! A miałam nadzieję, że mnie to ominie, że pokonam to cholerstwo....a tu czarna d... Wiem, że cierpi na nią wielu ludzi, ale ja? Kurde! Nie mam czasu wziąć do ręki aparatu!!! Przestałam zauważać wschody słońca - bo wyskakuję z łóżka jak z katapulty...Nie mam kiedy delektować się ani "makro" ani "b&w" ani jakąkolwiek inną fotografią....

Na blogu pustki..."ja pierdziu..."- że zacytuję pewnego "myśliciela".....Jeżeli ktoś zna lekarstwo, które może poprawić ten mój stan klęski czasowej to będę wdzięczna...a na dowód tego, że kiedyś zauważałam...wschód słońca...

Nie mogłam doczekać się ferii. A kiedy nadeszły, wpakowałam bagaże i narty do samochodu i fruuuu 750km do Austrii:) Rauris przywitał mnie ogromną ilością śniegu i przepięknymi, szerokimi i wysokimi stokami:)

Mrozik był znośny w okolicach -8/-12 cały czas słoneczko - wprost wymarzone warunki do szusowania:) Koleżanki z pracy też były na nartach, ale w Polsce (Jurgów), a kiedy zadzwoniły i powiedziały jakie mają temperatury - to aż mnie zmroziło...ucieszyłam się pierwszy raz z tego, że wydałam dużo kasy (na podróż do austriackich krain)...zapalonym narciarzom polecam Austrię, bo ni jak się mają nasze rodzime stoki do niesamowitego zaplecza narciarskiego w Alpach...kiedyś się dziwiłam, jak znajomi zachwalali "obce" góry - byłam w tej materii patriotką...zmieniłam zdanie, kiedy pierwszy raz pojawiłam się w Alpach...Jakie było moje zdziwienia, kiedy nie musiałam stać w tasiemcowej kolejce, kiedy nikt nie przejeżdżał mi kilkanaście razy po nartach, a kiedy ujrzałam szerokość i długość stoków aż dech mi zaparło! Szkoda, że u nas tak kiepsko to wszystko zorganizowane...ale może kiedyś się doczekamy;)

Po wielu "perypetiach" z moim komputerem - udało się! Oto jestem;)

Obiecałam sobie, że założę bloga i proszę bardzo...nie było to oczywiście takie łatwe, jak mi się wydawało (złośliwość rzeczy martwych a raczej instalacji pewnych "badziewi"). Było nie było - mam swojego bloga!

W pierwszym podejściu chciałam, żeby to był blog czysto fotograficzny nastawiony na podróże...i taki będzie, ale życie codzienne jest zbyt ciekawe, żeby je pomijać....dlatego nie omieszkam dorzucać tutaj również elementy mojej codzienności...Miło mi będzie gościć tutaj wszystkich, którym nie będą straszne moje wypociny ani "ustrzelone" aparatem chwile....